Van ons bezoek aan de Triënnale met de Aardenburgseweg heeft Mieke een uitgebreid verslag gemaakt, dat zij hier ook graag met jullie deelt. Bedankt Mieke!

De triënnale gaat om de drie jaar door of dat was toch het plan (zie hiernaast een affiche van een vorige editie). Het is opgehouden door de verandering van politieke coalitie. Nu is men van plan het terug op te nemen. Wat het onderwerp van deze triënnale aangaat is de vraag: “ wat zou er gebeuren als die vijf miljoen toeristen hier zouden blijven wonen? Is dat houdbaar? Men heeft kunstenaars over de ganse wereld uitgenodigd om daarover na te denken en iets te maken. In de wereld zijn er overal megasteden. Nu al 23. We spreken van een megastad wanneer er meer dan 10 miljoen mensen wonen. Mumbai is met bijna 20 miljoen mensen een dergelijke megastad. Meer dan de helft van de megasteden bevindt zich in Azië.

In 2080 zullen 80 procent van de wereldbevolking in steden wonen.
Kunstenaars stellen zich hier vragen rond.

Enkele werken besproken

Poortersloge: Ronny Heiremans en Katleen Vermeir (beide Belgen): zij hebben een video installatie gemaakt waarmee ze iets willen zeggen over de invloed van de kunst op de economische wereld.

Op het Jan van Eyckplein staat een rode bank  waarop je met enkelen kunt gaan liggen. (foto hiernaast: enkele Zullenaars liggen op de bank) Het is de bedoeling dat de geluiden vanop de straat opgevangen worden en in schijfjes uiteen vallen. Zo probeert men diegene die op de bank ligt te laten luisteren naar een harmonieuze compositie van dat straat lawaai.

Aan de Kraanrei “quiet is the new loud”: een geluidsinstallatie van Bruce Odland en Sam Auinger. Ze nodigen mensen uit om met een ballon rond te lopen in de vorm van lippen. Er zit in die ballon een gps en men kan er een toer mee doen door de stad. Luisterend op verschillende plaatsen. Het zijn kunstenaars die werken in Berlijn en New York. Ze stonden versteld van de stilte in Brugge. De grootsteden noemen ze lawaaierig, alsof alles daar één brij is van geluid. Hier in Brugge hoor je nog de kabbelende rijtjes en de zwanen die hun veren schudden.

Op de Burg: een werk van Rainer Ganahl. Titel “ Uber capitalism”  
Een Oostenrijkse kunstenaar. Hij volgde een opleiding in Wenen en Düsseldorf. Hij is een communist. En doet performances. Hij gaat bijvoorbeeld rondrijden in een limousine en in die wagen leest hij “das kapital “ van Marcks. Of hij drukt de symbolen van het communisme op een Hermes sjaal en loopt daar mee rond. Dit werk in chocolade is een afbeelding van “de hof ter beurze”, een gebouw dat bij uitstek het symbool van het kapitalisme was in de middeleeuwen. Het woord “Uber” verwijst ook naar het taxibedrijf met die naam. Het ronddraaiend logo verwijst naar reclameborden, lichtbakken die onze aandacht willen vangen. Het werk is mee gemaakt door de chocolatiers van de groene poorte. Het is harde chocolade zonder veel boter. Zelfs bij heet weer zal er nog altijd een dikke pasta van over blijven. Hij klaagt met zijn werk ook de kinderarbeid aan in de chocoladegebieden.

Op de burg: het werk van Nathan Coley “ a place beyond belief” (lichtsculptuur - zie foto hiernaast, met enkele enthousiaste jongeren uit de buurt)  Deze kunstenaar is een Schot en is een woordkunstenaar. Dit werk is gemaakt na 9/11 en wil aantonen wat voor wreedheden godsdienst kan teweeg brengen. In de hallen is er ook een werk van hem met woorden die in de verschillende religies belangrijk zijn: belief, mind, land, wealth en life. Het woord “mind” staat voor de geest maar het verwijst ook naar het werkwoord “ to mind” wat “pas op” betekent.
Dit werk hier op de burg met zijn betekenis plaatste hij bewust tgo het stadhuis (symbool voor macht). Het is een industriële stelling, doet wat nostalgisch aan, het lijkt uit de jaren ’50 te komen en doet ons denken aan panelen voor films. In het stadhuis staan maquettes van visionaire steden. 

De groene rei: “Bridge by the canal” door het Indische architectenbureau studio Mumbai. Dat is een collectief van architecten en ambachtslui. Zo’n 60 mensen. Het hoofd van dit bureau wil het handenambacht in ere herstellen. De stenen van dit kunstwerk zijn hier gekapt en het werk is gemaakt met authentieke materialen en technieken. Mumbai is een miljoenenstad en de mensen leven er precies in duivenhokken.
Het werk is iets al een brug maar het staat naast het water. Het is een plek  waar mensen tot rust kunnen komen, even zitten, een babbeltje slaan. Het is gezet recht tegenover “ een folie” = een theehuisje op het einde van de tuin en typisch iets van de Engelsen.
Naast die tuin is een brandgang waar men vroeger vlug water uit de reien kon nemen bij brand. De breedte van die brandgang is precies de breedte van het werk. Het is een ontmoetingsplek. Je mag er in gaan zitten, erin schuilen. Het is ook mogelijk er een woonplek van te maken want het verwijst naar mensen die onder de bruggen wonen maar evengoed naar de bruggen zoals bijvoorbeeld in grootsteden waar allerlei kraampjes en winkeltjes op gebouwd werden.

St Annarei : “canal swimmer’s club” door atelier Bow wow (foto hierboven).  Een Japans architenctencollectief maakte dit. Ze gingen in interactie met de omgeving. Dit noemt behaviorology. Het werk kreeg tegenkanting van de omwoners en het hotel dat er vlak voor ligt. Het werk wordt om 22u afgesloten. De bedoeling van dit werk is de reitjes terug te geven aan de Bruggelingen. Het water is gesaneerd en men kan er weer zwemmen. Op het werk is er een bar en er kan vanalles op georganiseerd worden. Weer gaat het om mensen samen brengen. Deze constructie is hoog technologisch ( het omgekeerde van ambachtelijk). Alles is transparant. Het licht valt overal binnen door de schuine panelen en doorzichtige gaasomheining. Alles rust op pontons. Op 18 okt loopt de tentoonstelling ten einde. Dan zal het ontmanteld worden maar het kan terug opgebouwd worden.

In de kerk van het seminarie: “vertically integrated socialism” door Nicolas Grenier. Is een jonge kunstenaar afkomstig uit Canada. Hij verhuisde naar Los Angeles en hij filosofeert graag. Wat hem bij zijn verhuis opviel was de verschillen in sociale status. De kloof tussen rijk en arm. In de kerk staat een maquette van een woonvorm. Hij zegt dat we moeten denken hoe de kloof tussen rijk en arm te dichten. Dat dit systeem anders gaat barsten. Ofwel zullen we iets meemaken als toen bij de Franse revolutie ofwel moeten we zoeken naar oplossingen om de verschillende lagen van de bevolking dichter bij elkaar te brengen, te integreren in een verticaal gebouw. Zijn gebouw telt onderaan 64 kleine woningen voor leefloners, daklozen. Daarin staat gewoon een bed, een microgolf, een toilet, keukentje, douche. Dit zijn de minimale dingen. Hij staat ook achter het idee van goed openbaar vervoer. Een leefbare stad mag niet te hoog zijn. En door een stad mag men maar gaan aan 5km/u. Dubai is het ergst, daar razen ze door aan 100 km/u en is er enorme hoogbouw. Hoogbouw noemt hij “birdshitarchitectuur”. Hij pleit ook voor ontmoetingsplaatsen in een stad, sportgelegenheden, stadsmeubilair (bijv. banken), een hoge inzet op openbaar vervoer. Hij vindt dat een duurzame stad het milieu ontziet en inzet op contact.
Boven die 64 onderste woningen, plaatst hij 16 woningen voor de werkende klassen, daarboven vier voor de middenklassen en boven 1 woning voor een rijke. Die woning is bijna niet te betalen want wie boven woont, betaalt mee voor de vier eronder, die vier voor de zestien eronder en die zestien voor de 64 eronder. Het is utopisch maar het stemt wel tot nadenken. Hij staat achter een vrije markt maar met integratie van iedereen. 

Sasplein: “cataract Gorge” door Romy Achituv. Joodse kunstenaar uit de verenigde staten. Laatste tijd werkt hij veel in Seoul (Zuid-Korea) Hij is professor in nieuwe media. Cataract heeft een dubbele betekenis. Het betekent enerzijds stroomversnelling en anderzijds verkalking van de ooglens.(waarmee de kunstenaar wil zeggen: sluit je ogen niet voor de toekomst). Hij beeldt een typisch Brugs huisje uit. Een huisje van op de postkaarten. Het huis bevindt zich in het water dicht bij de Damse vaart waar de toegang tot de zee lag/ligt. Brugge was in de middeleeuwen heel belangrijk omdat het een stad aan zee was. De kunstenaar is ook bezig met het verstrijken van de tijd. Hij vraagt zich af of Brugge met de gerestaureerde huisjes niet zal bedreigd worden door de zee wanneer de zeespiegel gaat stijgen. Nu al bouwen ze dijken aan zee en muren maar de natuur is onvoorspelbaar. Met dit werk wijst hij ons daarop.

In het water ligt een blauwe boei die op en neer gaat. Daardoor is er deining op het water want het huisje ligt in een afgesloten waterbekken. Doordat er een systeem in de boei zit is er beweging en deining op het water en beweegt het huisje.

Ter hoogte van de pakhuizen 
Urbegg café : verklaring naam.. alle letters van Brugge zitten erin. En het gaat om urbanisatie en het woord egg verwijst naar de vorm van Brugge 

Gold guides me (lichtsculptuur door Anne K Senstad)
Het verwijst naar de Spaanse tijd. 
Vroeger werden we geleid door God nu door goud.
Het café bestaat uit containers. De meubels, tafels zijn gemaakt door leerlingen van de marikolen. De sponsor is de gistfabriek, zij stellen ook het domein ter beschikking.

Voor de kathedraal: installatie van wu Wei er Wei : doing nothing doing
Twee kunstenaars die met afbraakmaterialen van oude wijken uit China iets maakten. Ze klagen aan dat Peking, China zijn erfgoed op eet.

Op de markt:
Noorse kunstenaars. Werk in de vorm van een diamant. Bedoeling om in het werk binnen te gaan en van daaruit te kijken naar de top van het belfort. Je moest code 8000 intypen. Binnen zie je door een spiegel wat er buiten gebeurt maar wie buiten staat beseft niet bekeken te worden vanbinnen.

Station: container, bedoeld als immigratiekantoor. Daar kan men vragenlijsten invullen (vragen als: moest je hier wonen welke taal zou je dan spreken, welk geloof belijden. In het station is er ook een video waar mensen op vertellen wat ze uit hun eigen land zouden missen moesten ze hier wonen.

Begijnhof: boomhutten. Symbool voor de behoefte om de wereld te ontstijgen.

Vijver st Jan: omvergevallen pyloon
Dit doet ons nadenken over hoe energie in een stad binnen komt, en hoe ecologisch dit alles is.