wandelzoektocht 2011

Dit jaar stond er een wandelzoektocht met opdrachten op het programma. We konden vertrekken onder een stralend zonnetje en voelden ons dolgelukkig! Elk groepje kreeg  twee opdrachten mee: verzamel onderweg materiaal uit de natuur om straks op het einde een soort collage te maken. En: maak een originele groepsfoto.

Verder moesten de groepjes onderweg opdrachten tot een goed einde brengen. Dat leverde telkens een puzzelstuk op. Op het einde van de dag konden alle groepen samen dan de grote ‘Van Zulle tot Zulle’ puzzel leggen.

Gewapend met een papieren tas voor de natuurmaterialen en een plastieken zak voor de puzzelstukken, gingen we op weg.

Aan het koetshuis van kasteel Rooigem lieten we ons inspireren door de vele zolderraampjes. We dachten spontaan aan het verhaal van Rapunsel of Raponsje, de mooie prinses die door een boze heks gevangen gezet wordt in een zolderkamertje. Haar geliefde prins wil haar komen bezoeken maar hij staat dus voor een gesloten deur. Gelukkig heeft Raponsje na een tijde heel lang en blijkbaar ook heel sterk haar. Ze maakt er elke dag een lange vlecht van. Als de prins op bezoek wil komen, dan roept hij: “Rapunzel, Rapunzel, laat vallen je haar.” Dan laat het meisje haar lange vlecht zakken en de prins klimt op die manier tot bij zijn geliefde. ( tot de heks het te weten komt natuurlijk )

De opdracht hier was: Rapunzel, Rapunzel, laat vallen je haar ….. Vul deze zin aan, het moet rijmen. Roep dan deze zin en zie wat er gebeurt.

En wat gebeurde er: Bart, voor de gelegenheid gekleed in een geleend jurkje van zijn schoonmama en met tallons en gelakte teennagels, en voorzien van een raar potske op zijn hoofd waaraan een soort lange vlecht bengelde, kwam tevoorschijn.

Gelukkig zagen de bewoners van het koetshuis deze opdracht wel zitten en kon RapunzelBart zich in het torenkamertje verbergen tot de Zullenaars hun kreet lieten horen. Jammer voor de Zullenaars dat het mooie weer omsloeg zodat slechts enkele groepjes Rapunzel te zien kregen. En of er iemand langs de vlecht over de slotgracht naar boven geklommen is? Dat is een goed bewaard geheim.

Even verder in de straat is er een hondenclub. Daar stond Eliane de groepjes op te wachten. Zij had een klein hondenparcours aangelegd en dat moesten de groepjes afleggen. Er was o.a. een tunnel en een hoepel.

Verder ging het langs de Spijkersdreef. Maar wij hebben in onze buurt ook een Spijkerswegel. De vraag hier luidde: waarom is dit een dreef? Een dreef heeft ( of had vroeger ) aan weerskanten een dubbele rij bomen. De Spijkersdreef leidt naar boerderij en gastenkamers Hoeve De Spijker. Daar hadden gastvrouw Nancy en Vera en Marcel al alles klaargezet voor de koffie- en taartentafel die traditiegetrouw rijkelijk gevuld was. De topper: de taart van Iris die eruitzag of ze zo van de banketbakker kwam.

In de hoeve deelde Vera met luide stem de volgende opdracht mee: wat betekent de naam ‘De Spijker’? ( het is het oude woord voor ‘graanschuur’)

Tussen de Spijkersdreef en de Spijkerswegel kregen de wandelaars een fotoreeks mee. Die moesten ze in de juiste volgorde zetten.

Aan de Spijkerswegel kregen ze van An de laatste opdracht: tel de bomen in de Spijkerswegel. En het waren er welgeteld 92.

Als verzopen katten kwamen we terug in onze straat, vlug naar huis voor een warme douche en droge kleren en daarna ging iedereen aan de slag met puzzelstukken en natuurcollages.